,,Pomóż mi... zapomnieć'', część XI (minipartówka)

Witaaajcie, Pyszczki.
Ciocia Ai z małym dołkiem przybywa z jedenastą częścią~
Nie, ja nic nie powiem. Przeczytacie - dowiecie się o co chodzi. I nie hejtujcie Akisia! Akiś nie spieprzy niczego! Sami zobaczycie, co zrobi ;u;

Chcę baaaaardzo mocno podziękować ASÓ za wsparcie podczas pisania ♥

Miłego czytania! ;w;

__________________________________________________________________



[Ruki]

        Kierowałem się właśnie w stronę starego mieszkania. Trochę się bałem, gdyż... nie wiedziałem, czego mógł ode mnie chcieć Reita i jak zareaguje na moją prośbę...

        Stałem już przed drzwiami mieszkania. Zapukałem. Nie musiałem długo czekać. Blondyn otworzył mi niemal, że od razu. Aż tak bardzo na mnie czekał...?
- Cześć – przywitał się z uśmiechem, wpuszczając mnie do środka.
- Hej... - odwzajemniłem gest, przekraczając próg.
- Czemu ty... Wyprowadziłeś się...? - wskazał dłonią na walizki, które ze sobą przywlokłem.
- To... To długa historia, Akira. Nie mam wiele czasu. Niedługo mam pociąg...
- Pociąg...? Ruki, co zamierzasz...? - zapytał lekko przerażony.
- Kiedy się... Kiedy się rozstaliśmy, jak już wiesz, byłem z... z Aoim... - krępowało mnie to, że mówię o Yuu przy kimś, kogo kiedyś kochałem... - Gdy Uruha przestał pojawiać się na próbach, postanowiłem sprawdzić, co u niego. Ten wyznał mi, że kocha Aoiego... Dziś też u niego byłem... Pokrótce: ćpa, bo zakochał się w Yuu. Dodatkowo zapytał mnie, jak ma go poderwać. A, że Aoi kochał kiedyś Kou, poczułem się... jak intruz, rozumiesz...? Postanowiłem wyjechać. Tylko w ten sposób nie zatruję nikomu życia...
Gdy zakończyłem swój monolog, zerknąłem na Reitę. Miał łzy w oczach!
- Ruki... - zaczął. - Nie... Nie wyjeżdżaj, proszę...
- Muszę... - odwróciłem głowę, spoglądając gdzieś w bok, by nie musieć patrzeć w te zaszklone, czekoladowe tęczówki.
- A zespół...? - zapytał z nutką nadziei w głosie.
- Zawiesiliście działalność, prawda? A ja wrócę... Wrócę, gdy tylko sprawy między Kouyou i Yuu się wyklarują...
- Kiedy to nastąpi...?
- Nie mam pojęcia, Akira... Może za miesiąc... a może za kilkanaście...
- Zamieszkaj tu, Ruki... Ja naprawdę nigdy nie kochałem Kaia... to... To był durny zakład. Przegrałem, a on mnie wykorzystywał... Wiesz, jak się teraz czuję? Po tym wszystkim, kiedy cię straciłem? Jak... Jak jakaś dziwka! Szmata! Jak najgorsza na świecie kur...
- Akira... Dość... - podszedłem do niego, kładąc mu palec na ustach. Objąłem go ramionami w pasie, przytulając się do niego. Reita także mnie objął, opierając się policzkiem o moją głowę.
- Przepraszam, Takanori... Wiem, że to nie wystarczy... Ale... Naprawdę żałuję wszystkiego... - szepnął. Znów się popłakałem.
Po chwili takiego stania oderwałem się od basisty.
- Mam do ciebie prośbę, Akira... - spojrzałem mu w oczy. - Jeśli Aoi będzie mnie szukał i zapyta, czy coś wiesz... Powiedz, ze nie masz pojęcia o niczym. Że mnie nie widziałeś...
- Taka... - łzy spływały mu po policzkach, podczas gdy on ścierał moje.
- I jeszcze jedno... Dopilnuj, by zeszli się z Takashimą – rozryczałem się na dobre, wtulając się w niego.
- Zrobię, co w mojej mocy... - tulił mnie do siebie, głaszcząc mnie po głowie i całując we włosy.
- Dziękuję... - zapłakany pociągnąłem nosem, całując blondyna w policzek, po czym uwiesiłem się na jego szyi. Tak bardzo potrzebowałem teraz jakiegoś wsparcia...
- Taka...
- Hm...? - mruknąłem, ponownie pociągając nosem.
- Nie kłóćmy się już nigdy więcej... Wiem, że zrobiłem coś, czego być może nie jesteś w stanie mi wybaczyć, ale... Zostańmy chociaż przyjaciółmi. Naprawdę, bardzo mi na tobie zależy...
- Zgadzam się na wszystko, Reita... Wybaczam ci to, co zrobiłeś, ale...
- Wiem, Ruki... Wiem... Nie możemy być razem...
- Mam jeden warunek... Zawieź mnie teraz na dworzec...
- Musisz wyjeżdżać...? - zapytał. W odpowiedzi pokiwałem lekko głową.
- Pamiętaj o mojej prośbie...
- Dobrze, Ruki. Wezmę twoje walizki... I pamiętaj. Jeśli postanowisz wrócić, możesz tu...
- Wiem, Aki... Jedźmy już...
Blondyn bez słowa chwycił moje bagaże, po czym opuściliśmy mieszkanie, blok i pojechaliśmy na dworzec. Przed sobą mieliśmy ładne kilkanaście kilometrów drogi. Założyłem nogi na fotel, jak miałem w zwyczaju i bez słowa spędziliśmy całą podróż.


[Aoi]

        Jeździłem po całej okolicy jak wariat. Wydzwaniałem do chłopaków, ale nic nie wiedzieli. Jedynie Reita nie odbierał. Mógł coś wiedzieć. W końcu kiedyś byli dla siebie z Rukim naprawdę bliscy...
Takanori nadal miał wyłączony telefon.
Co jest grane...?! Gdzie on chce uciec...?


[Ruki]

- Skręć tutaj... - poleciłem blondynowi. Tak też zrobił. Zatrzymał samochód na uboczu, zgasił silnik i wysiadł z auta.
Również wysiadłem. Reita wyjmował walizki z bagażnika. Wziąłem je od niego.
Zauważyłem, że Akira wciąż odwracał wzrok, by na mnie nie patrzeć. Zabolało, ale... Sam sobie na to zasłużyłem.
- Reita... - szturchnąłem chłopaka. Nie reagował. Nadal stał sztywno, patrząc gdzieś przed siebie nieobecnym wzrokiem. - Reita, spójrz na mnie...
- Co... - po chwili odwrócił głowę, patrząc mi w oczy.
- Gniewasz się...?
- Oczywiście, że nie...! Ruki... Po prostu... Martwię się, rozumiesz...?
- Aki...
- I gdzie ty chcesz wyjeżdżać, co...?
- Do... Do mojej ciotki... do Nagano...
- Daleko...
- Wrócę...
- Przecież wiem. Obiecałeś... Odezwij się czasem...
- Dobrze... Ty też dzwoń i mów, jak się sprawy mają. I... i co u ciebie...
- Okej... - zaśmialiśmy się głupkowato, chcąc rozluźnić atmosferę. Po chwili jednak Reita spuścił głowę, wpatrując się w chodnik.
- Nie smuć się...
- Ruki, ja naprawdę...
- Ćśś... - ująłem jego twarz w lekko roztrzęsione dłonie, patrząc mu głęboko w oczy. Po chwili przymknąłem powieki, całując zdezorientowanego chłopaka czule w usta.
- Tak przyjaciele chyba  nie robią...
- Chciałem się tylko pożegnać, Rei...
- Będę tęsknił, Taka...
- Ja też, uwierz mi... - oczy mi się zeszkliły i zacząłem płakać. Reita mocno mnie do siebie przytulił.
- Nie wyjeżdżaj... Masz jeszcze czas na rozmyślenie się...
- Nie mogę... Naprawdę nie mogę... muszę już iść, Aki...
- Odprowa...
- Nie. Pójdę sam... - uśmiechnąłem się przez łzy, chwytając walizki.
- Do zobaczenia...
- Do zobaczenia, Akira...
Odszedłem w stronę starego, mało zatłoczonego dworca, znajdującego się po drugiej stronie ulicy.
Skłamałem z tą ciotką. I z Nagano. Dobrze wiedziałem, że Reita wygada się Aoiemu... Miałem zamiar po prostu pójść przed siebie. Nigdy w życiu nie wsiądę w pociąg. Za bardzo się boję.
Musiałem ochłonąć. Usiadłem gdzieś na uboczu, na walizkach, rozmyślając o tym, jak idzie Aoiemu i Kou...


[Aoi]

        Po kilkunastu minutach krążenia po mieście, postanowiłem pojechać do Reity. Nie odbierał, ale... może jest u siebie?
Akurat byłem w okolicy, więc postanowiłem wypytać blondyna, czy coś wie...
Zaparkowałem przed blokiem i skierowałem się w stronę budynku.
- Yuu?! - odwróciłem się. Zauważyłem biegnącego w moją stronę Akirę. - Czekaj!
- Co się stało...? - zapytałem zdezorientowany.
- I ty jeszcze pytasz?! Jedź na ten cholerny dworzec i łap najbliższy pociąg do Nagano!
- D-dlaczego to robisz...? - doskonale wiedziałem, że go kochał.
- Kiedyś ktoś ciągle mi powtarzał, że... Że nic nie liczy się bardziej, niż szczęście ukochanej osoby... - w tych słowach rozpoznałem Takanoriego. - Ruki cię kocha. Złap go, póki ci nie uciekł...
- Dziękuję... -odparłem, biegnąc do swojego auta.
Muszę zdążyć. Muszę...

        Dojechałem na dworzec, wysiadłem z auta i przebiegłem się wzdłuż torów. Uważnie się rozglądałem wypatrując dwóch pstrokatych walizek. Nigdzie nie mogłem go dojrzeć!
- Uwaga! Pociąg do Nagano odjeżdża za 3 minuty! - usłyszałem z dworcowej rozgłośni. Puściłem się biegiem w przeciwną stronę, gdzie właśnie zatrzymał się pociąg. Nagle stanąłem. Z odległości 30 metrów dojrzałem dwie turkusowe walizki.
To... To walizki Rukiego!
Podbiegłem bliżej uradowany, że go znalazłem. Kamień spadł mi z serca!
- Takanori! Taka...!


_____________________________________________________________________


Soł... Mniej więcej tak to się prezentuje...
Osobiście ryczałam, pisząc to ;A;


Komentarze:

Asu:
Tak, wszyscy wiedzą, że jesteś ślepa, skarbie <3 I wiesz, to samo mogłabym zapytać Ciebie w odniesieniu do SWI! CO TY ROBISZ BIEDNEMU MALEŃSTWU?!

Reila:
Hm... No... Tak patrząc na całe opko... Tak, porobiło się. I to dużo. D-do przewidzenia...? QnQ Oj...

Sanoi:
Jak czytałam Twój komentarz, to w głowie powstało mi takie: ,,HELL YEAH DOPROWADZIŁAM KOGOŚ DO PŁACZU'' XD Wszystko się wyjaśni... Nie płacz, kotek. Ciocia Ai kocha *hugu* ;^;

Yuriko:
Widzisz, Ruks obiera taktykę: ,,mniej gadać, więcej działać'' XD

Murasaki:
Och, uwierz mi, nawet jeśli chciałam - to nieświadomie D: Nie umjeraj, trafię do więzienia! ;_; Tak, to opko, a przynajmniej rozdział 10, to taki... no, burdel XD Wszyscy wszystko wszędzie jkldhsjkhas. Sama ledwo ogarnęłam o-o' NIE UMIERAAAAAAAAAJ [2] *podnosi z podłogi i trzęsie* No, no, masz kolejny rozdzialik ;-;

Midziak:
Bez wyjścia? Czyżby? Ha! To się okaże! Och, mam jeszcze kilka chusteczek. Chcesz? </3 *podaje*

Tynka:
Było, ale... co dobre, szybko się kończy .-. Dziękuję skarbie <3 Tak, staram się w każde opko wkładać uczucia. ;3;

Chizuru:
...I jej supermegadługie komentarze. Nawet tym razem Asu pobiłaś! @_@
Widocznie... widocznie da się umrzeć kilka razy. Właśnie tego dowiodłaś. Ale nienie, nie przestawaj komentować! ;_;
Onieonie, ja winna, onie ;_;
Huh... Czasem musi być gorzej, żeby potem było lepiej, prawda? Po burzy zawsze wychodzi słońce~ A czy tym razem tak będzie? Nie wiem, nie powiem (mój ulubiony tekst ever XD)
TEKST Z URUHĄ EPICKI, ZAWITAŁ W MOIM ZYCIU NA DOBRE XD
Rei się napatoczył, jes... Ale.. Ale czy to źle? No patrz wyżej... W następnym rozdziale też będzie ReiRei. Ale o tym cicho sza~
NIE UMIERAAAJ! *cuci* Nienienienie, chcesz, żebym miała wyrzuty sumienia do końca życia? ;_;
Ojezu... To... To było TAKIE MIŁE! *^* Genialne... Moje opki są... genialne? ;w;Dziękuję! To dla mnie takie ważne, naprawdę! <3
*WSKRZESZA NOWYM ROZDZIALIKIEM*
Koche! <3

Misha:
Witam serdecznie mocno bardzo i w ogóle (zawsze mi się palce plączą z radości na nowych czytelników >3<) na moim blogu! Mam nadzieję, że moje skromne, niedoskonałe opki przypadły/przypadną do gustu! <3 I ten, masz moje błogosławieństwo! XD
Duch walki Ruksa uciekł razem z nim .3.
Nie hejtuj ReiReia! ReiRei cacy ;-;
Jeszcze raz witam serdecznie <3

Toshi-chan:
Aoś dobry, nie zostawi Ruksa, choćby nie wiem czo! ;3; Mam nadzieję...
No i kolejna! Nie hejtuj ReiReia! ReiRei kochany! :c



KOMENTOWAAAAAAAAĆ.
Borze, nawet nie wiecie, ile radochy mam z Waszych komentarzy! Naprawdę! >w<
Kocham Was! <3