Reita x Ruki ,,Zjawiskowo'', część II

Ahoy~

No i kolejny rozdział ,,Zjawiskowo''.
Naprawdę, jestem pod wielkim wrażeniem, że zainteresowałam opkiem tyle osób :3

Jednak... mam wyjątkowe zdolności do psucia fabuły i sprawiania, że niekiedy czytelnicy są rozczarowani, jak było w niektórych przypadkach ,,Pomóż mi... zapomnieć''...
Z góry przepraszam za pisanie Nie-Po-Czyjejś-Myśli i ewentualne zjebanie akcji ;_;/

Na chwilę obecną zapraszam do czytania!

______________________________________________________


[DZIEŃ DRUGI I TRZECI]


        Wczoraj już nie zasnąłem. Spotkanie ze zjawą totalnie zachwiało mój emocjonalny spokój... Do pracy poszedłem niewyspany, co nie umknęło uwadze szefa. Gdy zobaczył mój – delikatnie mówiąc – opłakany stan, kazał mi wrócić do domu, porządnie się wyspać i wpisał mi dwa tygodnie płatnego urlopu. To jest... do końca wakacji. W dodatku dowiedziałem się, że Ryuu (inny pracownik sklepu) zrezygnował ze swojego urlopu, więc z moim nie powinno być problemu.

        Wróciłem do domu, kompletnie nie mając pomysłu na to, co mógłbym robić. Byłem padnięty, więc położyłem się na łóżku i w dość dziwnej pozycji zasnąłem.

        Obudziłem się trochę przed zachodem słońca. Zrzuciłem z siebie koc, udając się do kuchni. Normalnie nigdy nie uciekłbym się do takich środków, lecz tym razem chyba musiałem. Choćbym nie wiem iloma bezsennymi nocami ryzykował – zaparzyłem sobie kawę. Jedną, drugą, a potem i trzecią. Po czwartej rozbolał mnie brzuch, więc postanowiłem dać sobie spokój.
Aby móc ponownie go ujrzeć gotów byłem zrobić wszystko. Nawet wyniszczyłbym resztki swojego organizmu przerażającą kofeiną...

Gdy zrobiło się już wystarczająco ciemno, a telewizyjny zegar wskazał godzinę dwudziestą trzecią, poszedłem z powrotem do sypialni, gdzie położyłem się i zawinąłem w puchaty koc.
Czekałem, uważnie obserwując to drzwi, to okno... Nigdy nie wiadomo którędy mógłby wpaść tym razem...

Jakież było moje zdziwienie, gdy duch tej nocy się nie pojawił, a ja pomimo tylu filiżanek kawy ocknąłem się dopiero rano.
Wściekły zacząłem rzucać poduszkami i kopać we wszystkie szafki, jakie napotkałem po drodze z sypialni do salonu.

A może tamto spotkanie było tylko moim urojeniem? Może to nie zdarzyło się naprawdę?
Na tę myśl zezłościłem się bardziej, ale też posmutniałem. Pewnie gdybym opowiedział komuś o moim niezwykłym spotkaniu, wziąłby mnie za wariata, albo wyzwał od chorych psychicznie!


[DZIEŃ PIĄTY]

      Jednak dwa dni później, gdy miałem iść spać, pojawił się... Stał tuż przy drzwiach mojej sypialni, patrząc na mnie z lekkim zakłopotaniem. Ja zaś bezczelnie wpatrywałem się w niego, w dodatku z otwartą buzią.
Był... Był jeszcze piękniejszy, niż wtedy!
Zjawa przeszła przez kawałek pokoju, by po chwili usiąść pod ścianą, naprzeciw mojego łóżka.
W moich myślach obecnie krążyło tylko jedno pytanie: czy ja śnię?
Duch patrzył to na mnie, to na podłogę, gładząc dłonią mięciutką wykładzinę.
-Jak masz na imię...? - zapytałem półszeptem, mając nadzieję, że jakoś uda mi się z nim porozumieć. Ten jednak wstał, rozejrzał się po pomieszczeniu, po czym podszedł do stolika, na którym leżał kawałek białej kartki. Chwycił flamaster leżący obok i na papierze zaczął kreślić duże, kształtne znaczki. Po chwili wręczył mi kartkę, a napis na niej głosił ''タカノリ ''
-Takanori... - szepnąłem do siebie. Duch skinął głową i delikatnie się uśmiechnął.
Spojrzałem ponownie na kartkę trzymaną w dłoniach, a gdy podniosłem głowę...
...Już go nie było...

Lecz tym razem miałem dowód, że był tu. Widziałem go. On naprawdę istnieje...!
Miałem kartkę, na której kształtnymi, precyzyjnymi znaczkami nakreślił swoje imię.
-Miło było cię poznać, Takanori... - powiedziałem w powietrze i przyłożyłem głowę do poduszki.