,,Pomóż mi... zapomnieć'', część II (minipartówka)

Fajnie, że pierwsza część spotkała się z tak miłymi komentarzami. Dziękuję.

________________________________________________________________


[Aoi]

       Gdy odwiozłem Rukiego pod apartamentowiec, ten wysiadł z mojego auta i oddał moją kurtkę. Podziękował za podwiezienie i udał się w kierunku wejścia do budynku.
Patrzyłem na odchodzącego szatyna jakby... z obawami. Przecież Takanori szedł prosto w ogień! Jeszcze po tej kłótni?
Nie wiem, czego oczekiwał, lecz sądzę, że to, co spotka go po zajściu do domu nie będzie przyjemne...

Kiedy Ruki zniknął w budynku, ja ocknąłem się. Zawróciłem samochód, by w końcu dowiedzieć się, co się dzieje z Uruhą. To z nim powinienem spędzać więcej czasu... A ja? Nawet nie domyśliłem się, żeby do niego pojechać...! Czy tak postępuje przyjaciel...? Nie, nie... Czy tak postępuje osoba, która jest w kimś zakochana po uszy?
Ostatnio cały wolny czas poświęcałem Takanoriemu... Lecz co miałem zrobić? Ruki wypłakiwał mi się na ramieniu, prawie wpadł w depresję! Pomogłem mu... Bo co innego miałem zrobić? Nie umiem odtrącać ludzi w potrzebie...


Po dziesięciu minutach dojechałem na miejsce.
Wysiadłem z samochodu, uprzednio parkując go na parkingu przed budynkiem.
Kou mieszkał w dziwnej dzielnicy... Trochę strasznej. Wszędzie chodziły jakieś mafie, a ja zakrywałem się tylko, by nie spostrzegli mojego makijażu. Zaraz zostałbym zwyzywany, albo - co gorsza - pobity. A tej sytuacji chciałem uniknąć. Kto opiekowałby się wtedy tymi dziećmi?
Kai? Nie, nie! Nie ma mowy! Nasz lider jest zbyt leniwy i ma zbyt wiele ,,swoich ważnych spraw''.
Co do reszty - wiadome. Reita - nie, ze względu... na względy. A Ruki i Uruha nie ogarnęli by całej sytuacji, zważając na ich charakter i usposobienie.
No tak, Uruha...
Doszedłem do klatki obdrapanego, brzydkiego budynku. Nie zawiadomiłem młodszego, że wchodzę. Domofon był zepsuty, tak samo jak zamek drzwi wejściowych, więc po prostu pociągnąłem je do siebie i wszedłem.
Udałem się na czwarte piętro. Schodami, bo winda w tym wieżowcu również nie działała.
Stanąłem przed... O zgrozo! Podrapanymi drzwiami, naciskając... zepsuty dzwonek. Sanepid tu w ogóle bywa? Przecież taki ,,zepsuty świat'' to istny raj dla złodziei!
Zapukałem do drzwi, nie widząc innego wyjścia z tejże sytuacji.
Zapukałem drugi, trzeci raz, aż w końcu nacisnąłem klamkę. Drzwi puściły... No czy ten facet naprawdę chce, żeby mu się włamali?!
-Kou? - wkroczyłem do mieszkania. W przeciwieństwie do reszty budynku - dom Kouyou był urządzony nowocześnie i ze smakiem. - Kou! - powtórzyłem, martwiąc się faktem, że nikt mi nie odpowiada. Zdjąłem buty, idąc wgłąb mieszkania. Prowadzony instynktem, od razu zajrzałem do sypialni. Był tam. Spał ze słuchawkami na uszach. Strasznie wychudł i stał się jeszcze bledszy niż dawniej... Co jest grane?
Podszedłem do śpiącego chłopaka, okrywając go pledem. Nie dość, że był tak lekko ubrany i miał nieszczelne okna, to jeszcze się nie nakrył. Niech no tylko się obudzi...
Odgarnąłem z jego porcelanowej twarzyczki kilka rudych kosmyków. Kouyou wzdrygnął się i otworzył oczy. Spojrzał na mnie zdezorientowany, a ja tylko się do niego uśmiechnąłem.
-Aoi! Jak ty tu...?! - od razu na mnie naskoczył, zdejmując słuchawki.
-Następnym razem nauczysz się zamykać drzwi... - westchnąłem. Uruha podniósł się do pozycji siedzącej, spuszczając głowę.
-Po co przyszedłeś...? - wybełkotał. Pachniało od niego alkoholem... Nie podobało mi się to.
Gdzie ta bezinteresowna radość z życia? Gdzie ją zgubiłeś, Kouyou...?
-Przyszedłem do ciebie, żeby sprawdzić, co się z tobą dzieje...
-Nie musiałeś. Świetnie dawałem sobie radę.
-Kouyou, martwiłem się... Nie odbierałeś telefonów...
-Jasne. Fajnie, że dopiero teraz tu przyjeżdżasz. A nie odbierałem, bo miałem swoje powody - burknął.
-Kou... - faktycznie, nie miałem usprawiedliwienia na swoje postępowanie. Ale to, co powiedział... jakoś mnie zabolało.
-Idź już.
-C-co?
-To, co usłyszałeś. Idź...
-Ale Kouyou...!
-Wypierdalaj stąd, mówię! I nie pojawiaj się tu! Dajcie mi wszyscy święty spokój! - wykrzyczał mi to w twarz ze łzami w oczach, które chwilę później powoli spływały po jego policzkach.
-Nie wypierdolę stąd! Martwiłem się i nie po to tu przyjechałem, żeby cię teraz zostawiać!
-A co? Może noc tu spędzisz?! - docinał mi. W tym samym momencie łzy poleciały także z moich oczu. Wybiegłem z jego mieszkania prędzej, niż tam przyszedłem.
Co w niego wstąpiło?! Dlaczego tak diametralnie zmienił się przez ten niecały tydzień...?!
Pobiegłem do samochodu i z piskiem opon odjechałem z parkingu. Wróciłem do siebie.



[Ruki]

        Stałem tak ładne kilkanaście minut na klatce schodowej, zanim ułożyłem jakiś składny monolog w głowie. Zrobiło mi się zimno, gdyż kurtkę oddałem Aoiemu.
Niepewnie wchodziłem po schodach, zbliżając się do mieszkania. Nie chciałem kłócić się z Akirą... Był dla mnie wszystkim... A teraz? Teraz już nie wiem, kim on jest dla mnie, a kim jestem ja dla niego...
Wyciągnąłem klucze z tylnej kieszeni spodni, wkładając je do zamka. Otworzyłem drzwi, wchodząc do mieszkania.
Akira wpatrywał się we mnie. Jakby... przerażony? Podbiegł do mnie, przytulając mnie mocno.
-Przepraszam, Takanori... Ja naprawdę przepraszam... Kocham cię najbardziej na świecie... Przepraszam... - zdezorientowany nadal stałem, patrząc przed siebie. Nie wiedziałem, jak mam na to zareagować. Przecież jeszcze niedawno powiedział, że mu się znudziłem... A teraz?
Milion sprzecznych myśli chodziło mi po głowie.
Pogłaskałem lekko chłopaka po głowie. Ten jeszcze mocniej mnie przytulił i zaczął... płakać?
Niebywałe, Reita płacze!
-Reita... - odsunąłem chłopaka od siebie. - Dlaczego mi to wtedy powiedziałeś? Że ci się znudziłem... Ty kogoś...
-Nie! Przysięgam...! Mam tylko ciebie...
-Proszę, nie oszukuj mnie... Jeśli się okaże, że kogoś masz... Nie chcę być dla ciebie utrapieniem...
-Ruki... Nie mów tak... Jesteś dla mnie najważniejszy...
Patrzyłem w jego ciemnobrązowe oczy i dostrzegłem w nich kłamstwo. Reita bił się z samym sobą. Byłem pewien, że nie mówi mi prawdy...
-Więc powiedz mi, gdzie znikasz na noc...? I dlaczego dziś pojechałeś sam?
-Ja... Ja nie mogę... Nie, Ruki, nie mogę ci tego powiedzieć...
-Wiedziałem! Boże, jaki ja byłem ślepy i głupi! - zacząłem krzyczeć na cały dom. Odepchnąłem blondyna od siebie, nakładając swój płaszcz wiszący w korytarzu. - Wiedziałem, że kogoś masz! I jeszcze łżesz mi w żywe oczy! Jak śmiesz, kurwa?! Jak śmiesz mnie tak okłamywać?!
-Przepraszam...! Zacznijmy od nowa...!
-Och, zamknij się już! Mam dość tego pojebanego życia i twoich nic nie znaczących przeprosin! Mam już dość, rozumiesz?! - rozpłakałem się, wybiegając z domu.
Zbiegając po schodach, usłyszałem nawoływania Reity, rozchodzące się echem po klatce schodowej. Biegłem co sił w nogach.
Jednak Reita nie dawał za wygraną. Pobiegłem w stronę najbliższego przystanku, wsiadając do stojącego autobusu, który zamknął się przed nosem blondyna.
-Proszę nie otwierać drzwi... - rzekłem do kierowcy, na co ten kiwnął głową i pojechał w dalszą drogę. W międzyczasie kupiłem u niego bilet. Nie wiedziałem, dokąd mam pójść. Nie wiedziałem, co z sobą zrobić.
Jedynym wyjściem w tej chwili wydawał mi się... Aoi.
Zerknąłem na numer autobusu. Miałem farta, ten jechał właśnie w stronę osiedla czarnowłosego.
Zająłem jedno z miejsc siedzących i zakryłem twarz włosami, by nikt niepowołany nie zauważył moich zapłakanych oczu.

        Wysiadłem dopiero na przystanku nieopodal apartamentowca Yuu. Przeszedłem kawałek piechotą, docierając do luksusowego budynku.
Wszedłem do windy, wjeżdżając na 9 piętro.
Gdy wyszedłem z dźwigu, skierowałem się przed drzwi prowadzące do mieszkania Aoiego.
Uniosłem dłoń, by zapukać...