,,Pomóż mi... zapomnieć'', część VI (minipartówka)

[Aoi]

Po 15 minutach jazdy dotarliśmy do dzielnicy, gdzie znajdowało się – teraz już  - dawne mieszkanie Rukiego. Usłyszałem ciche westchnięcie, po czym spojrzałem na młodszego, który bez większych emocji wpatrywał się w zaokienną przestrzeń. Siedział jak zwykle – z nogami założonymi na fotel. Zawsze wychwytywałem w tym zwyczaju szatyna coś uroczego.
- Ruki...?
- Tak? - zapytał, wyrwany ze swoich rozmyślań. Od razu na mnie spojrzał.
- Jeśli chcesz, to mogę załatwić to sam. Widzę, że ci ciężko...
- Nie, nie...
- Na pewno?
- Tak, Yuu, dam sobie radę... - uśmiechnął się blado.
Wjechałem na parking, wyłączyłem silnik, natomiast Ruki zaczął szukać w swoim podręcznym, wyćwiekowanym plecaczku kluczy od starego mieszkania.
- Boję się... - jęknął, patrząc mi w oczy ze zmartwioną minką. Ja natomiast nachyliłem się lekko nad szatynkiem, całując go czule w usta.
- Lepiej? - zapytałem. Młodszy uśmiechnął się, energicznie potrząsając głową. - Cały czas przy tobie będę – zapewniłem go.
- Dziękuję... - pogładził mnie zewnętrzną częścią dłoni po policzku, po czym wysiedliśmy z auta, kierując kroki w stronę apartamentowca.
Weszliśmy do budynku, wspinając się na drugie piętro, po czym stanęliśmy przed odpowiednimi drzwiami.
Rukiemu tak trzęsły się ręce, że nie mógł trafić kluczem do zamka. Wyręczyłem go w tej czynności, wpuszczając go do środka jako pierwszego. Wszedłem tuż za szatynem.
Jednak Taka stanął, zanim zdążył zrobić kolejny krok. Podniosłem wzrok w celu rozejrzenia się po mieszkaniu, i sam też zaniemówiłem.
Żeby nie usłyszeć tego, że ktoś wchodzi do domu?! Błagam was!
Ruki był wyraźnie zły. Skierował się do sypialni, głośno tupiąc przy tym nogami, by podkreślić tym swoją obecność.
- Cześć, k o c h a n i e – syknął, zwracając tym na siebie uwagę blondyna, który... leżał na dywanie i całował się z Kaiem... Oni chyba naprawdę nie usłyszeli dźwięku przekręcanych kluczy w zamku...
Akira szybko podniósł się z ziemi wraz z Kaiem, będąc wyraźnie zawstydzony i zażenowany zaistniałą sytuacją. Już chciał coś powiedzieć, kiedy najzwyczajniej w świecie mu przerwałem.
- Tylko tym razem się nie tłumacz... - rzekłem z rozbawieniem, podążając za ukochanym do sypialni.
Wkroczyłem do pomieszczenia, gdzie zauważyłem, jak Ruki siłuje się z walizką, próbując wyjąć ją spod łóżka. Podszedłem do niego, by mu pomóc.
Kiedy dwie skrzynie zostały wyciągnięte, wstaliśmy.
- Wszystko w porządku...? - zapytałem po chwili ciszy, jaka zapadła między nami.
- Aoi, kiedy my się tego nauczymy...? - westchnął z uśmiechem. Okej, spodziewałbym się po nim płaczu, złości, rozżalenia... ale... uśmiechu? - Mamy siebie... Mnie osobiście niczego więcej do szczęścia nie potrzeba... - przytulił się do mnie, a ja mocno go objąłem.
- Masz rację, kotku... - ucałowałem go we włosy.
- No dobra, do roboty! Ubrania same się nie popakują, a jest ich sporo... - uśmiechnął się chytrze, odklejając się ode mnie.
- Będziemy musieli zainwestować w większą szafę... Tak czuję... - zaśmiałem się.
- O to się nie martw – odparł, otwierając drzwi – a raczej wrota – szafy. Pomogłem mu pakować ciuchy, kosmetyki i resztę jego rzeczy, których było naprawdę mnóstwo. Uporaliśmy się ze wszystkim nieco w ponad godzinę.
- Możemy już iść? Wszystko masz? - zapytałem.
- Tak. Chodźmy już stąd, proszę...
Opuściliśmy pokój, przechodząc do salonu, gdzie na sofie siedział Akira. O dziwo, Kaia już nie było...
Ruki spojrzał na niego z żalem w oczach, rzucając w blondyna kluczami.
- Taka, to nie miało tak wyjść...! - krzyknął za niższym, kiedy ten odszedł w stronę korytarza, czekając na mnie.
- Daruj sobie... - prychnął Ruki.
- Takanori, poczekaj! Wszystko ci wyjaś...
- Dokąd to? - zatrzymałem Reitę, kiedy ten rwał się, by pójść do młodszego. Zagrodziłem mu drogę swoim ciałem.
- Złaź, bo pożałujesz... - warknął, na co ja odparłem mu stłumionym śmiechem.
- Masz go zostawić i dać mu święty spokój – rzekłem spokojnie. Blondyn tylko się zamachnął, jednak zatrzymałem jego cios.
- Akira! - usłyszałem przerażony głos szatyna.
- Takanori... Ja go nie kocham! Przysięgam!
- Yuu... Chodźmy do domu, proszę... - młodszy jęknął błagalnie, co jakiś czas zerkając z przerażeniem na Reitę.
- Dobrze, skarbie... - odparłem, po czym zostałem nagrodzony zdziwieniem Reity oraz wielkim znakiem zapytania wymalowanym na jego twarzy. Uśmiechnąłem się triumfalnie, po chwili ulegając ciągnącemu mnie za płaszcz Rukiemu.
- To wy... - zaczął blondyn, najwyraźniej nie wiedząc, jak ma to ubrać w słowa.
- Tak, jesteśmy razem – odparł Ruki. - I uwierz mi, że nic ci do tego... - szatyn ponownie odwrócił się na pięcie i wyszedł z mieszkania, ciągnąc mnie za rękę.
Kiedy opuściliśmy mieszkanie, kolejno apartamentowiec, szatynek przylgnął do mnie mocno.
- Dziękuję... - powiedział półszeptem.
- Za co mi dziękujesz? - zapytałem, przygarniając do siebie mocniej drobne ciałko.
- Obroniłeś mnie...
- Zawsze będę cię bronił. Zawsze, kiedy zajdzie taka potrzeba. Choć mam nadzieję, że takich sytuacji będzie jak najmniej... Nie lubię, kiedy grozi ci coś złego...
- Nawet nie wiesz, jak się cieszę...
- Wracajmy do domu, Taka... Zrobiło się ciemno i zimno.
- Wracajmy, mój superbohaterze... - zaśmiał się, całując mnie w policzek.
Walizki upchnęliśmy w bagażnik samochodu, po czym pojechaliśmy do domu, gdzie w spokoju mogliśmy zacząć nowy etap w życiu.
Z pewnością wszystko będzie tak, jak powinno. Mam dobre przeczucia...


*kilka dni później*

[Ruki]

Obudziłem się z samego rana jako pierwszy. Zerknąłem na zegarek. Była szósta rano. Delikatnie przewróciłem się na drugi bok, by móc wtulić się w tors ukochanego. Przerzuciłem rękę przez jego brzuch, a już po chwili poczułem, jak Aoi przygarnia mnie do siebie, gładząc lekko moje plecy. Bardziej się w niego wtuliłem. Czułem się tak bezpiecznie...
Leżąc tak, patrzyłem się gdzieś przed siebie. Mimo że panowała kompletna cisza, czułem, że Yuu nie śpi. Zerknąłem na jego twarz. Faktycznie, obserwował mnie z pięknym uśmiechem.
- Obudziłem cię? - szepnąłem cichutko.
- Nie... - uśmiechnął się. - Wcześnie wstałeś.
- Jakoś nie mogę spać...
- Postaraj się. Jeśli się nie wyśpisz, nie będziesz mógł później funkcjonować.
- Ale... Będziesz tu?
- Oczywiście, kochanie. Będę tu tak długo, dopóki się nie obudzisz ponownie. Śpij... - pogładził mnie po głowie, a ja posłuchałem go i zamknąłem oczy, czekając na sen.
Kiedy tak leżałem, nagle ni stąd, ni zowąd tknęła mnie myśl... co się dzieje z Kou? Dlaczego nie chce nikogo widzieć? I chyba najważniejsze... Dlaczego tak potraktował Yuu?
Czułem, że muszę wziąć sprawę w swoje ręce. Przecież nikt inny się tym nie zajmie, a skoro tak, to nasze zawieszenie niebawem zamieni się w rozpad... Tego bym nie chciał, choćbym nie wiem jak nienawidził Reity, czy Kaia... Mam Aoiego i dałbym sobie radę.
Poza tym, mimo wszystko, nadal jesteśmy zespołem. Nadal mamy fanów...
Muszę coś z tym zrobić, tylko... jak?
Po kilkunastu minutach rozmyślań zasnąłem wtulony w gitarzystę.
Gdybym potrafił mu pokazać, jak bardzo go pokochałem...